Pałac Lubomirskich znajdujący się przy placu Litewskim był własnością wielu znakomitych polskich rodów. To jeden z najciekawszych architektonicznie i historycznie budynków w Lublinie.

W XVI wieku w tym miejscu stał renesansowy dwór Firlejów o cechach architektury obronnej. W XVII wieku, posiadłość należała do rodu Lubomirskich, którzy przebudowali budowlę według projektu znakomitego flamandzkiego architekta Tylmana z Gameren. Była to barokowa, jednopiętrowa budowla z wysokim dachem z lukarnami oraz narożnymi alkierzami.

W roku 1722 właścicielem pałacu został książę Karol Sanguszko, który sprawował funkcję marszałka Wielkiego Księstwa Litewskiego. Niedługo później budynek został zniszczony przez pożar. W 1801 roku pałac nabył ówczesny prezydent Lublina Beniamin Finke po czym przekazał go na własność rządowi.

Przez kolejne lata pomieszczenia pałacowe służyły jako lazaret wojskowy a nawet skład słomy. W 1822 roku, generał Józef Zajączek, który był namiestnikiem Królestwa Polskiego, przeznaczył pałac na siedzibę Komisji Województwa Lubelskiego. Projekt przebudowy wykonał Jan Stomph, który nadał budowli cechy neoklasycystyczne.

Po kolejnym pożarze, architekt Henryk Marconi przebudowuje pałac, nadając mu szatę klasycystyczną z elementami empire w środkowym ryzalicie fasady.

7 listopada 1918 roku budynek staje się siedzibą Tymczasowego Rządu Ludowego republiki Polskiej pod przewodnictwem Ignacego Daszyńskiego. Wydarzenie upamiętnia tablica umieszczona przy głównym wejściu.

Aktualnie w zabytkowych murach pałacu Lubomirskich powstaje Muzeum Ziem Wschodnich Dawnej Rzeczypostolitej.