Na kamiennym graniastosłupie przy placu Zamkowym znajduje się tablica przedstawiająca plan dawnej dzielnicy żydowskiej. Główną jej osią była centralnie położona ulica Szeroka, która wiodła wzdłuż obecnego placu Zamkowego. Była to najbardziej reprezentacyjna część dzielnicy żydowskiej. Stały przy niej bożnice i okazałe kamienice. Każdego dnia oprócz szabatu handlowano w sklepach, pracowały warsztaty, przechodnie załatwiali swoje sprawy, dzieci bawiły się na ulicach, podwórkach i chodziły do chederów.

W 1941 roku okupanci niemieccy podjęli decyzję o utworzeniu na tym terenie getta dla Żydów. Jego likwidacja w 1942 roku wiązała się z niemal całkowitym wyburzeniem zabudowań. Większość mieszkańców getta została wymordowana, głównie w obozie zagłady w Bełżcu i innych miejscach na terenie Lubelszczyzny.

Na ruinach dawnej dzielnicy żydowskiej, w latach 50. XX wieku utworzono plac Zebrań Ludowych, czyli obecny plac Zamkowy. Jego projekt, zrealizowany w 1954 roku dla uczczenia dziesięciolecia PRL, miał nawiązywać do koncepcji placu Festynów Ludowych, opracowanej w XVIII wieku dla Kremla przez Wasyla Bażanowa. Wokół placu powstał zespół budynków Zjednoczenia Osiedli Robotniczych „Podzamcze”.