Budynek, w którym obecnie mieści się seminarium duchowne był pierwotnie renesansowym pałacem wybudowanym na początku XVII wieku dla Bernarda Suchorabskiego.

W połowie XVII wieku, północna i południowa elewacja pałacu ozdobiona została medalionami zawierającymi wizerunki historycznych i legendarnych władców Polski oraz emblematyczne opisy ich panowania. Medaliony ułożone w dekoracyjny fryz przetrwały do naszych czasów. Ta niezwykła kolekcja jest częściowo widoczna z ulicy Misjonarskiej. 

W 1700 r. posiadłość została kupiona przez Zgromadzenie Misjonarzy św. Wincentego à Paulo, którzy przyjechali do Lublina, by kształcić duchowieństwo. W latach 1719–1730 obok pałacu (przekształconego na seminarium) wybudowano barokowy kościół  pw. Przemienienia Pańskiego.

Wyposażanie wnętrza kościoła trwało niemal dwadzieścia lat. Nad wystrojem pracowali wysokiej klasy artyści: Eliasz Hoffman i Sebastian Zeisel oraz Szymon Czechowicz, a fundatorem był Jan Tarło. Zarówno bryła świątyni, jak i jej wnętrze przetrwało do naszych czasów niemal niezmienione, zachowując jednorodność stylu. Do kościoła w XIX w. dostawiono jedynie neogotycką kaplicę, w której znajduje się ikonostas namalowany przez Jerzego Nowosielskiego.